sabyr

Biriniň bir zada çydam etmäge bolan ukyby, takat, karar, howlukmazlyk, gyssanmazlyk.

∙ Her işde söýgülim, gerekdir sabyr. (A. Kekilow, Saýlanan eserler)

∙ Sabyr düýbi-sap altyn. (Nakyl)

Ýazuw düzgüni: Soňuna çekimli sese başlanýan goşulma goşulanda, ikinji bogundaky dar y çekimlisi düşürilip ýazylýar.

Meselem sabyr - sabry.

◊ sabry gaçmak — Bir zada garaşmakdan hasyl bolmak, takatdan düşmek, bikarar bolmak.

∙ Ýene birnäçe aý geçdi, Jemalyň has sabry gaçdy. (Çary Aşyr, Ýaş Kilwanyň Ýalňyşy)

◊ sabry ýetmek — Sabyrly bolmak, sabyrlylyk etmek, takat etmek.

◊ sabyr etmek

1) Bir zada garaşmak.

∙ Sabyr et, oglum, howlukma! («Görogly» eposy)

2) Sabyrly bolmak, takat etmek.

∙ Biz biraz sabyr etjek, belki has amatlyrak aw duşar. (B. Kerbabaýew, Nebitdag)

◊ sabyryňy ele almak — Sabyrsyzlyk bilen howlukmak, sabyrsyzlyk etmek, bisabyr bolmak.